“In Vlaanderen kan iedere burger sinds september vorig jaar online de besluiten van de Vlaamse regering lezen.” Vanachter vertelt dat ze als nieuwbakken parlementslid moest slikken toen ze op een dag van minister van Mobiliteit
Pascal Smet geen antwoord kreeg op een vraag. “Het kwam erop neer dat ik maar het Belgisch Staatsblad moest lezen.”
Van Achter legt uit: “Eigenlijk is het begonnen in de lente van 2015 toen ik aan Pascal Smet het fietspadenplan vroeg. Je zou denken dat er in zo’n plan geen staatsgeheimen staan, maar ik heb het tot op vandaag nog altijd niet. We hebben daarover een felle discussie gevoerd in het parlement, en het ultieme antwoord van Smet luidde dat zo’n document alleen maar dient om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen. Maar is dat niet net een reden om het wel te geven?“
Wij betalen allemaal belastingen waarmee de regering beleid voert, legt Van Achter uit, dus is het minste wat de burger van ons kan verwachten dat we de regering controleren. Van Achter: “In Brussel is het de ‘traditie’ om het parlement een samenvattingske te geven en de originele documenten achter te houden, welnu, dat is geen goed beleid. De parlementsleden en de burgers hebben recht op informatie.”
“Ik heb de Belgische Grondwet geraadpleegd en artikel 32 zegt letterlijk: ‘Ieder heeft het recht elk bestuursdocument te raadplegen en er een afschrift van te krijgen, behoudens in de gevallen en onder de voorwaarden bepaald door de wet, het decreet of de regel bedoeld in artikel 134.’ Als iemand naar de regering of de administratie stapt en het fietspadenplan vraagt, dan moet de regering ons dat plan geven. De manier waarop je dat moet vragen en de uitzonderingen staan overigens beschreven in een ordonnantie van het Brussels parlement van 30 maart 1995. Als ik wil weten hoeveel kinderbijslag mijn buur krijgt, dan heb ik geen recht op die informatie, omdat het een schending van de wet op de privacy is. Ook als ik wil weten waar er legeroefeningen plaatsvinden, kan de regering die informatie weigeren. Daar heb ik geen enkel probleem mee. Maar er moet wel een motivatie zijn. Als ik naar de ordonnantie verwijs, krijg ik als antwoord dat er in Brussel geen traditie is om regeringsdocumenten over te maken. Welnu, die traditie staat niet in de wet, de regering vindt zomaar iets uit. Dat is een echte schande, de politiek zou een glazen huis moeten zijn. Ik begrijp niet dat een parlement zich zomaar buitenspel laat zetten.”
Tunnels
De abominabele staat waarin autotunnels verkeren, is volgens Van Achter een gevolg van het gebrek aan transparantie: “De eerste documenten die gewag maken van de slechte toestand van de tunnels dateren al van in 2002 en nadien zijn er nog verschillende gevolgd, maar ze zijn nooit tot bij het parlement geraakt. Zo kon minister-president Rudi Vervoort in 2016 boudweg beweren dat hij geen weet had van die studies en hij dus niet wist dat de tunnels in slechte staat waren (voor hij minister-president werd, was hij van 1999 tot 2013 parlementslid was, red. ). Als parlement en regering op de hoogte geweest waren geweest, hadden ze de vele miljoenen van de herfinanciering van Brussel, die nu in een shoppingcenter op de Heizel gestopt worden, in de tunnels kunnen investeren.”
